Best irritant, dat Internet. Als je goed zoekt, kom je er altijd wel achter dat alles al een keer is gedaan. Hoe onderscheid je jezelf als blogger in die zee van Internet-meuk? En moet je dat eigenlijk wel willen?
De hoeveelheid tekst op het Internet is zo gigantisch groot. En iedere kersverse blogger op WordPress vind zichzelf geweldig, duikt op het nieuws, in het nieuws, of achter het nieuws, spiegelt dan ook nog voor met iets nieuws te komen. Iedereen haalt dan ook nog eens dure Engelse citaten aan in de kantlijn, die zouden moeten voorstellen waar de blog eigenlijk voor staat. Ingewikkeld hoor, om je daarin te onderscheiden.
Niet zonder reden zijn er heel veel mensen die de arbeid van het bloggen voortijdig staken. Jacob Silverman beschrijft hoe verlaten blogs altijd best pijnlijk zijn om te zien. Iemand is er ooit aan iets begonnen, met misschien een vaag plan en met gezonde spanning voor wat de toekomst zou brengen. Een verlaten blog vormt zodoende een teken dat de aandacht van de blogger plotseling werd afgeleid, of dat zij of hij het vertrouwen in het project verloor. En dus ligt dat o zo persoonlijke document daar maar, ouder wordend zonder ook maar enige vorm van stof te happen, met als enig veeg teken van het verstrijken van de tijd die tijdsmarkering aan de bovenkant van het laatst geplaatste bericht.
Volgens onderzoek uit 2008[1] waren slechts 7,4 miljoen van de in totaal 133 miljoen blogs die werden bijgehouden in de voorgaande 120 dagen bijgewerkt. Dit zou erop neerkomen dat een schamele 95% van de blogs níet wordt bijgewerkt. En dat is tien jaar geleden – kun je nagaan hoe het er nu voor zou staan.
Waarom wordt het bloggen zo vaak gestaakt? Zeggen wat bloggers verkeerd doen is een businessmodel op zichzelf. Talloze internetgoeroes schudden moeiteloos uit hun mouw waarom jouw blog fout is en wat je allemaal verkeerd doet: je bent te breed georiënteerd, je hebt geen achterliggende strategie, je maakt geen gebruik van best practices op het gebied van verspreiding van je boodschap. Taaie boodschap, die misschien al te diep in het zenuwstelsel van veel bloggers is gaan zitten, en daarom er maar voor kozen om hun arbeid te staken.
Niettemin is de wil om te schrijven en iets te produceren nog steeds aardig groot, ondanks dat je het blijkbaar bijna niet ‘goed’ kunt doen, en ondanks de nietsontziende onverschilligheid van het Internet.
Maar bloggen als een middel zien waarmee je rijk en beroemd gaat worden, en een groots onderscheidend intellectueel wordt, is een gang die sowieso rechtstreeks naar de immense, stofvrije begraafplaats van het Internet leidt. Bloggen is eerder, zoals Marc Oostendorp het onlangs verwoordde, een fijne manier om verloren uren aan het begin en het eind van de werkdag nog te vullen met losse eindjes, alsook een excuus om met vormen te experimenteren.
Als je maar goed genoeg zoekt, kom je er vanzelf achter dat alles al een keer is gedaan. Het is een juk waar je je enorm door kan laten intimideren, maar je kunt er natuurlijk ook uitstekend je voordeel mee doen.
[1] veel recenter worden de onderzoekjes niet, vermoedelijk omdat het gerucht gaat dat bloggen ook alweer ‘passé’ is, verdrongen door sociale media zoals Facebook en Twitter, waarvan ook wel wordt gezegd dat deze thans als ‘microblogs’ fungeren.
Bram Faber 