Op onregelmatige basis recenseer ik nieuw verschenen CDs voor Tijdschrift de Klarinet. Exact een jaar geleden recenseerde ik het album Sam Sadigursky – Follow the Stick.
Sam Sadigursky is een veelzijdig muzikant met een indrukwekkende staat van dienst, die een uitgebreid portfolio opbouwde als sessiemuzikant en filmcomponist, en reeds samenwerkte met grote namen als Brad Mehldau en Edmar Castañeda. Op Follow the Stick laat Sadigursky zien dat hij ook in een rol als frontman prima uit de voeten kan.
Van huis uit saxofonist, koesterde Sadigursky al langer een grote interesse in het timbre van de klarinet, mede dankzij zijn vader die klassiek geschoold klarinettist is. De keuze om de klarinet de centrale rol te laten spelen op zijn nieuwe album – waarnaar ook de titel Follow the Stick verwijst – was een zeer bewuste: de dominantie van de saxofoon in de (moderne) jazz maakt dat er op het gebied van de klarinet nog een hoop te ontdekken valt.
Alle composities op Follow the Stick, met uitzondering van de Glenn Miller-klassieker String of Pearls, zijn door Sadigursky zelf geschreven. De band die Sadigursky voor dit album samenstelde is opvallend: de vaste bezetting bestaat naast klarinet uit marimba/vibrafoon, piano en drums. De afwezigheid van een bas in de bezetting, in de traditie van de vaste bands van Benny Goodman, wordt ruimschoots gecompenseerd door de prikkelende wisselwerking tussen pianist Bobby Avey en vibrafonist Chris Dingman, die elkaar ritmisch en harmonisch uitstekend weten aan te vullen.
De verzameling composities biedt een staalkaart van waar Sadigursky compositorisch toe in staat is. Enerzijds horen we zijn voorliefde voor onregelmatige maatsoorten in nummers als 3+2 en Math Music. Die onregelmatigheid klinkt echter nooit kunstmatig of gemaakt, mede dankzij de uiterst vloeiende begeleiding van drummer Jordan Perlson. Anderzijds zijn er langzamere, sferische en open stukken zoals Mule en Reach, waarin Sadigursky een heel natuurlijke suspense weet te creëren. Hij toont verder een verfijnd gevoel voor stijl in nummers als Do the Dance en Austerity Measures, waarin in de verte New Orleans- en hard bop-invloeden meeresoneren.
Op klarinet produceert Sadigursky een zacht en warm, wollig Frans geluid, dat goed past in de composities en de algehele sfeer van het album. Dit timbre komt beter tot zijn recht op de klarinet dan op de basklarinet, waar de klank vaak wat aan definitie verliest. Niettemin laat hij meermaals horen dat hij een weergaloze, verhalende improvisator is met een glashelder melodisch inzicht. Daarnaast laat hij zien dat hij een goed oor voor muzikale kleurcombinaties heeft: het gastoptreden van altviolist Ljova in het sferische Looks Can Be Deceiving pakt in dit opzicht verrassend goed uit, en ook de fenomenale gasttrompettist Jason Palmer past perfect in het kleurenpalet. En ondanks dat uit alles blijkt dat er over iedere compositie goed is nagedacht, blijft er meer dan genoeg speelruimte over voor de individuele spelers om zich van hun beste kant te laten zien.
Sadigursky heeft met Follow the Stick bewezen dat hij een muzikant is om in de gaten te houden. Ondanks dat het album een paar momenten kent waarop de aandacht verslapt, zoals de enigszins gemakzuchtige ballads Touché en Heart, laat hij met zijn voortreffelijke band horen dat de klarinet voor hedendaagse jazz nog een breed spectrum van ongekende mogelijkheden biedt.
Bram Faber 