Uit deel 1 (hier) en deel 2 (hier) van deze serie weten we dat Umney en Kretsos zich richten op beginnende musici die zich proberen te vestigen als professionals in Londen. Ze laten zien hoe musici, onder invloed van het idee van passie-als-werk, instabiele financiële omstandigheden accepteren in plaats van ze te willen veranderen, en hoe de grens tussen werk en privé wordt vervaagd.
Musici moeten vaak een keuze maken tussen “creatief” en stabiel werk. Velen kiezen bewust voor het eerste, maar een minderheid was daar niet toe bereid. Ben (29, gitaar) zocht bewust theaterschnabbels in plaats van jazz. Hij zei: “Ik heb tijdens mijn studie besloten ervoor te zorgen dat ik van de muziek kon leven… Ik ben heel tevreden met het levensonderhoud waarin ik mezelf kan voorzien.”
Eric (28, saxofoon) vond het ondraaglijk om in onzekere projecten te werken (waarvoor hij zijn huis had verkocht) en zocht naar andere manieren om aan de kost te komen. Hij zei: “Ik maak me voortdurend zorgen… Omdat je voortdurend gestrest bent over elk aspect van je financiële zekerheid. En het is niet alleen je baan, het is ook je passie. En het wordt één grote wervelwind, en het kanecht treurig zijn… Vandaag heb ik mijn Apple-laptop voor £ 600 verkocht omdat ik het nodig heb om de maand maart te overbruggen.”
De meeste andere deelnemers zochten echter naar manieren om met de onzekere situatie om te gaan in plaats van ervoor te vluchten. Hiervoor namen ze vaak verschillende hoeveelheden lesgeven of andere banen, zoalslesgeven functies die doorgaans als minder voldoeninggevend werden gezien, op zich. In plaats van weg te bewegen van onzeker werk zoeken musici ogenschijnlijk naar manieren om de negatieve elementen te mitigeren, vaak om zichzelf op de lange termijn beter te kunnen onderhouden. Noel (33) had in zijn stabiele lesgevende baan “gesnoeid”, zodat het een basisveiligheid bood om te kunnen schnabbelen. Voor sommigen was deze “onzekere” fase expliciet geassocieerd met de jeugd: “Ik ben niet naar Londen gekomen om te sparen, ik ben gekomen om muziek te maken. Dus als ik een dak boven mijn hoofd heb en een wat onzekere situatie heb, is dat voor nu prima.” (Simon, 28, gitaar). Maar voor de meerderheid waren de lange termijndoelen voldoende economische stabiliteit te behalen om creatieve projecten te kunnen achtervolgen. “Het enige economische doel dat ik mezelf kan voorstellen is dat ik genoeg zou hebben voor de borg op een appartement in Londen, maar dat lijkt bijna onhaalbaar. Ik wil niet enorme hoeveelheden geld verdienen. Ik ben niet gericht op geld. Als ik dat wel was, zou ik niet doen wat ik doe. Ik wil doorgaan met wat ik doe. En creatieve projecten doen waarbij ik creatief controle heb” (Edward, 27, saxofoon).
In sommige gevallen was er een duidelijker uitgesproken afkeer van het idee om naar stabiel werk te zoeken naarmate ze ouder werden. Toen Dan (26, saxofoon) werd gevraagd naar de mogelijkheden van een hypotheek en kinderen, zei hij: “Ik wil daar liever niet aan denken! Ik zou moeten veranderen. Nu heb ik geen verantwoordelijkheden en moet alleen mezelf onderhouden. Ik zou meer moeten leunen op geld… Gisteren heb ik de hele dag gewerkt aan het krijgen van gigs – dat zou ik niet kunnen doen… Ik wil dat soort dingen op een bepaald moment wel. Ik zal die brug oversteken als dat zover is. Als ik moet werken voor meer functionele gigs: prima.”
In sommige gevallen werd het idee van stabiliteit zelf negatief bekeken vanwege de implicaties voor The Working Life. Alex (27, trompet) had weliswaar een normale baan in een West End-show aangeboden gekregen, maar had deze snel opgegeven: “Het was zó saai. Het verpest je als muzikant. Ik denk echt dat je andere kansen moet aangrijpen om echte muziek te spelen… dat je niet gewoon elke avond precies dezelfde noten speelt… Dat is niet wat ik voor ogen had toen ik muzikant werd. En de mensen die het wel doen, zijn vaak getrouwd met kinderen en banen en hebben financiële zekerheid nodig. Als je die verplichtingen niet hebt, hoef je het niet te doen. Zodra je een hypotheek of kinderen hebt, denk je plotseling: ik zou waarschijnlijk iets stabielers met een beter inkomen moeten vinden.” Terry (33, gitaar) geeft een levendig voorbeeld van deze kijk op stabiliteit als synoniem voor het ondergeschikt maken van eigen passie: “Ik gaf veel les… dus ik had een aardig bedrag opgespaard, maar ik was behoorlijk humeurig geworden… Ik ken mensen die het haten om les te geven… het stoort me niet, maar je kunt zien hoe je leven tussen je vingers door glipt als je dat doet. Omdat je weet dat je leerlingen de enigen zijn die vooruittgang boeken.”
Bram Faber 