Op onregelmatige basis recenseer ik nieuw verschenen CDs voor Tijdschrift de Klarinet. Exact een jaar geleden recenseerde ik het album Woody Black 4 – The Lost Tapes.
Het vierde album van Woody Black 4 plofte op de mat. Het Weense basklarinetkwartet besloot met The Lost Tapes een studio-album te wijden aan een verzameling stukken die geen onderdak kon krijgen op een van hun eerdere cd’s. Opgericht in 2010 door toenmalige studenten Oscar Antoli, Stephan Dickbauer, Daniel Moser, en Leonhard Skorupa aan het popinstituut in Wenen, heeft de formatie 11 jaar (The Lost Tapes verscheen vorig jaar) en talrijke tournees later zichzelf aardig op de kaart gezet als een excentrieke en belangwekkende muziekformatie.
De muziek van Woody Black 4 laat zich lastig in een hokje stoppen. Ze staan op jazzfestivals, maar de associatie met wereldmuziek lijkt nooit ver weg, en de meer doorgecomponeerde stukken zouden moeiteloos passen in de programmering van de Gaudeamus Muziekweek of een pendant. Een nachtmerrie voor de gemiddelde concertprogrammeur, kortom. Het is misschien een kleine geruststelling om te bedenken dat er steeds meer plek in het muzikale veld komt voor deze vier polyglotten.
Net als op hun eerdere album The Fire This Time (zie eerdere editie De Klarinet) schrijven de bandleden alle muziek zelf. Zodoende kunnen ze ook het collectieve geluid perfect naar hun hand zetten, en kennen ze moeiteloos de grenzen, maar evengoed de mogelijkheden van hun instrumentarium. Of het nu gaat om de spitsvondige Turkse trillers in Klarinett Bonanza of om het opzwepende Rice Trick: de liefde voor de muziek en voor elkaar spat ervan af, en het muzikale niveau is waanzinnig hoog. Een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt is te horen in You’ll Be With Me, My Patina: een uitzinnig en knetterhoog begin voor vier basklarinetten, met harmonieën die van een andere planeet lijken te komen, zo mierzoet en wonderschoon. Je moet er maar opkomen, én je moet het maar durven.
Denk er nog maar eens goed over na: meer dan 10 jaar lang met nieuwe muziek bedenken voor één en hetzelfde ensemble, en dat ook nog allemaal uit eigen koker. En dan zonder dat je in de herhaling gaat vallen, op elkaars ideeën uitgekeken raakt, of dat je elkaar juist in de haren vliegt vanwege verschillen in artistieke opvatting. Hoe langer je erover nadenkt, hoe unieker de samenwerking wordt. Hoewel de spelers in het begeleidend schrijven toegeven dat er met de jaren heus wel wat roestvorming optreedt. Voor de luisteraar is het niettemin hopen dat het huwelijk van Woody Black 4 nog lang standhoudt, opdat wij daar nog lang de vruchten van mogen plukken.
Bram Faber 