Vorig jaar plaatste ik op veler verzoek een handleiding voor hoe je het partyspel Who’s The Man online kunt spelen.
Het werd een hit, en tot en met zomer 2020 bezorgde het spel ons menig leuke avond. Na 18 gespeelde potjes en 1.028 ingezonden namen besloot ik om eens de balans op te maken. Kunnen al die ingezonden namen tijdens Who’s The Man Online ons wellicht nog wat vertellen? Nou, best nog wat, zo bleek! Hier doe ik verslag van enkele bevindingen.
Weinig werelden zijn financieel ondoorgrondelijker dan de muziekwereld. Voor een schnabbel wordt een mooi rond bedrag geboden of gevraagd, maar de motivering van dat bedrag is vaak genoeg gebouwd op de onderbuik, of (in het slechtste geval) op drijfzand.
Ook arrangeurs worstelen vaak met wat ze wel of niet kunnen vragen, en kunnen vaak niet toetsen of wat ze geboden wordt een beetje in verhouding staat met de hoeveelheid werk die ze eraan hebben.
Hoe onderbouw je je vraagprijzen als arrangeur, en wat zijn objectieve tarieven waar je naar zou kunnen streven? In dit artikel worden enkele handreikingen gedaan, op basis van een persoonlijke zoektocht.
Het internet is als een spierwitte expositieruimte. Je mag je schilderijen best ophangen, maar alleen in bepaalde afmetingen en in de daarvoor bestemde gebieden. En raak daarna alsjeblieft de kunstobjecten niet meer aan.
Wat doet het met je hersenen als je wordt gedwongen om je te voegen naar de regels van het nieuwe, schone web, het Web 2.0, zoals het ooit zo enthousiast werd aangekondigd? Waar gaat het naartoe, en hoe kun je je ertegen wapenen?
Mensen zijn gek op cijfers. Cijfers zijn lekker makkelijk te verteren, en misschien nog wel het fijnste: ze liegen nooit. Cijfers spreken eigenlijk altijd voor zich!
Heb ik je aandacht? Mooi, dan kun je de openingszin meteen weer vergeten, want dat is natuurlijk totale onzin. Meten is weten, zonder meer, maar wel alleen wanneer je weet wat je meet. En helaas zijn er helemaal niet zo heel veel mensen die weten wat er wordt gemeten. Vandaag zoomen we in op iets te rooskleurige berichtjes over lichaamsbeweging en fietsen, die gebukt gaan onder een verblindende, maar daarom niet minder onzinnige cijferdichtheid.
Iedere dag komen er wel berichtjes voorbij in de maalstroom van de (sociale) media met Cijfers, die dienen ter onderbouwing van een bepaald verhaal, of cijfers die zelfs nieuwsberichten op zich vormen. Meer dan eens worden die cijfers in het nieuwsbericht verkeerd geïnterpreteerd, verkeerd weergegeven, of zijn ze überhaupt onder ridicule condities en met de meest stuitende onderliggende assumpties gemeten en ingevoerd.
De huidige tijd is eigenlijk te gestoord om je met goed fatsoen te beperken tot veilige, weinig beladen onderwerpen waarmee je jezelf geen trollenlegers op de hals haalt. Niet zo lang geleden deed ik al een voorschot tot wat urgentere en controversiëlere materie, met een behandeling van het gedachtegoed van Jordan Peterson.
Vandaag wordt hier wat meer substantie aan gegeven. Wat is namelijk dat alt-right precies? Waar komt het vandaan, wat doet het, waar gaat het naartoe?
Bash.org
Hedendaagse voorbeelden van openlijk extreemrechts zijn niet van de lucht. Kijk naar Charlottesville in Amerika (een serieuze kijktip, klik als je hem nog niet hebt gezien), kijk naar Chemnitz in Duitsland, kijk in Nederland naar Pegida, De Nederlandse Leeuw, Erkenbrand, of de poepbruine splintergroeperingen die zich tegen de Zwarte Piet-‘discussie’ aan bemoeiden. Genoeg morsige types die op het net rondzingen, en ook steeds minder bevreesd zijn om elkaar ook buiten het dark en het niet zo dark web om te vinden. Dat is best snel gegaan. Alsof je een steen in de tuin optilt waaronder ineens een gigantisch nest met pissebedden blijkt te zitten.
Bram Faber