Het internet is als een spierwitte expositieruimte. Je mag je schilderijen best ophangen, maar alleen in bepaalde afmetingen en in de daarvoor bestemde gebieden. En raak daarna alsjeblieft de kunstobjecten niet meer aan.
Wat doet het met je hersenen als je wordt gedwongen om je te voegen naar de regels van het nieuwe, schone web, het Web 2.0, zoals het ooit zo enthousiast werd aangekondigd? Waar gaat het naartoe, en hoe kun je je ertegen wapenen?
Mensen zijn gek op cijfers. Cijfers zijn lekker makkelijk te verteren, en misschien nog wel het fijnste: ze liegen nooit. Cijfers spreken eigenlijk altijd voor zich!
Heb ik je aandacht? Mooi, dan kun je de openingszin meteen weer vergeten, want dat is natuurlijk totale onzin. Meten is weten, zonder meer, maar wel alleen wanneer je weet wat je meet. En helaas zijn er helemaal niet zo heel veel mensen die weten wat er wordt gemeten. Vandaag zoomen we in op iets te rooskleurige berichtjes over lichaamsbeweging en fietsen, die gebukt gaan onder een verblindende, maar daarom niet minder onzinnige cijferdichtheid.
De huidige tijd is eigenlijk te gestoord om je met goed fatsoen te beperken tot veilige, weinig beladen onderwerpen waarmee je jezelf geen trollenlegers op de hals haalt. Niet zo lang geleden deed ik al een voorschot tot wat urgentere en controversiëlere materie, met een behandeling van het gedachtegoed van Jordan Peterson.
Vandaag wordt hier wat meer substantie aan gegeven. Wat is namelijk dat alt-right precies? Waar komt het vandaan, wat doet het, waar gaat het naartoe?
Bash.org
Hedendaagse voorbeelden van openlijk extreemrechts zijn niet van de lucht. Kijk naar Charlottesville in Amerika (een serieuze kijktip, klik als je hem nog niet hebt gezien), kijk naar Chemnitz in Duitsland, kijk in Nederland naar Pegida, De Nederlandse Leeuw, Erkenbrand, of de poepbruine splintergroeperingen die zich tegen de Zwarte Piet-‘discussie’ aan bemoeiden. Genoeg morsige types die op het net rondzingen, en ook steeds minder bevreesd zijn om elkaar ook buiten het dark en het niet zo dark web om te vinden. Dat is best snel gegaan. Alsof je een steen in de tuin optilt waaronder ineens een gigantisch nest met pissebedden blijkt te zitten.
Tenzij je niet op Internet zit (waarvoor de kansen overigens klein zijn, gezien het feit dat je dit leest) ben je bekend met het fenomeen van online-advertenties.
Misschien gebruik je echter een adblocker in je browser van dienst, die het advertenties belet om zichzelf aan jou als websitebezoeker te tonen, zoals bijvoorbeeld Adblock Plus of Ghostery. Nooit meer last van ongevraagde meuk op je websites, waardoor je ongestoord je gang kunt gaan op het Internet. Misschien dat er nog een legioen aan trackers zijn best doet om wat informatie uit je te trekken (no pun intended) door middel van een eindeloze trits Javascript-functionaliteiten onder de motorkap. Maar daar ondervind jij weinig directe hinder van.
Adblockers ontnemen je dus het zicht op online-advertenties. Maar hoe lang is die wetmatigheid nog houdbaar? Sinds kort bieden sommige adblockers de optie om non-intrusive ads, oftewel advertenties die niet als opdringerig te boek staan, binnen je browser toe te staan. Sterker nog: veel van de adblockers staan standaard op de instelling dat dit type advertenties op een zogeheten ‘witte lijst’ terechtkomen, en dus rechtstreeks en ongefilterd de weg naar je scherm vinden.
Waar komt deze ontwikkeling vandaan? En moet de argeloze surfer dit willen?
Internet is overal, en Internet is nergens. Drie jaar geleden tijdens het World Economic Forum in Zwitserland legde ex-CEO van Google Eric Schmidt op tafel dat ‘het Internet zal verdwijnen’. Niet in de zin dat de stekker eruit wordt getrokken, maar dat Internet volledig op zal gaan in de omgeving.
Steeds grotere delen van de wereld worden op het wijde web aangesloten. En niet alleen computers, maar ook hele huisraden.
Wat betekent het dat het Internet op den duur overal in zit? En wat betekent het dat dat Internet in toenemende mate wordt bestierd door een steeds kleiner wordend clubje?
Trinet
Het net van het Internet sluit zich steeds verder nu het erop aan lijkt te komen dat het speelveld van het internet al bijna volledig is verdeeld onder Amazon, Facebook, en Google. Om die reden wordt er zelfs al van de benaming Trinet gesproken. André Stalz beschrijft hoe Google jarenlang alleen een instrument vormde, dat wel een belangrijke rol speelde als web-assistent van die velen: het was vooral bezig met het indexeren van het Internet.
Bram Faber