Met de regelmaat van de klok wordt het einde van de televisie zoals we die kennen aangekondigd, maar de kans dat dit binnenkort gebeurt is kleiner dan vaak wordt geroepen. Er is een immens grote groep mensen die er uitstekend mee kan leven dat voor hen bepaald wordt wat ze voorgeschoteld wordt, in plaats van dat ze hier zelf de regie over moeten voeren.
Gedachteloos voor de buis hangen kan dus uitermate prettig zijn. Maar een opmerkzame blik vanaf de bank is af en toe zeer op zijn plaats, want laten we eerlijk zijn: er is ook ontzettend veel shit die ons dagelijks wordt opgedrongen.
Nu hoeft shit op televisie op zichzelf niet zo’n groot bezwaar te zijn. Maar het wordt wél storend als die shit zich aan de kijker presenteert als de waarheid. Roland Barthes zei dat er een tragische discrepantie bestaat tussen de overrompelende rijkdom van de waarneembare wereld en ons onvermogen om haar waar te nemen. Deze rubriek doet een nobele poging om de strijd aan te gaan met die armoede.
In deze eerste editie bespreek ik de Tegenlicht-aflevering ‘Offline als luxe’ van 8 mei 2016. De Snijtafel waagde zich eerder al eens met verve aan de kritische receptie van een Tegenlicht-aflevering. De kritiek die Casper C. Jansen en Michiel Lieuwma uitten blijkt bij lange na niet een eenmalige misser van de redactie te zijn geweest: let maar eens op.
Bram Faber 