Categorieën
artikelen

Groot Nieuws: Fietsen Is Niet Goed Voor Alles

Mensen zijn gek op cijfers. Cijfers zijn lekker makkelijk te verteren, en misschien nog wel het fijnste: ze liegen nooit. Cijfers spreken eigenlijk altijd voor zich!

Heb ik je aandacht? Mooi, dan kun je de openingszin meteen weer vergeten, want dat is natuurlijk totale onzin. Meten is weten, zonder meer, maar wel alleen wanneer je weet wat je meet. En helaas zijn er helemaal niet zo heel veel mensen die weten wat er wordt gemeten. Vandaag zoomen we in op iets te rooskleurige berichtjes over lichaamsbeweging en fietsen, die gebukt gaan onder een verblindende, maar daarom niet minder onzinnige cijferdichtheid.

Categorieën
artikelen

De grootste cliffhanger van het televisieseizoen

Het einde van de zomer betekent meestal ook het begin van een nieuw televisieseizoen. Hoera! Eindelijk weer DWDD en al die andere talkshows, eindelijk weer wat robuuste nieuwe Hollandse dramaseries – voor wie er van houdt. Maar heeft het niet iets raars dat afgelopen televisieseizoen rond mei al was uitgedoofd?

Categorieën
artikelen

Linksom of rechtsom, wat wil die lezer toch?

Eerder kwam de clickbait al ter sprake, de gefingeerde of dik aangezette kop die louter diende als een soort propper van de website die de argeloze surfer binnen probeert te halen. Vandaag geen kijkje achter de schermen, maar aan de andere kant van het scherm. Wat drijft die persoon die al die dingen kijkt en leest toch, waarom voelt hij/zij zich woest aangetrokken tot een kattenfilmpje, maar kotst-ie net zo lief een op safe gespeelde internetmanoeuvre uit?

Categorieën
artikelen

De problematiek van branded content

De tijden zijn veranderd, en de media veranderen mee. Waar het gemiddelde dagblad vroeger nog een relatief duidelijke scheiding aanbracht tussen “nieuws” en “advertenties”, schurken hedendaagse media het liefst dicht aan tegen hun adverteerders in de vorm van branded content. Wat zijn hier de consequenties van?

Categorieën
artikelen

De psychologische fuik van de straatverkoper

Waar louche straatventers met nagemaakte Gucci- en Armani-artikelen in verre landen nog wel eens een ouderwets sprintje moeten trekken als de arm der wet in zicht komt, hebben straatverkopers in Nederland over het algemeen weinig te vrezen. Het fenomeen is hier keurig vastgelegd en gereguleerd in de colportagewet. Een groot bedrijf kan een stuk of wat ventvergunningen kopen bij de gemeente of bij de plaatselijke buurtsuper, en het grote klanten werven in het wild kan beginnen.

Als een marktverschijnsel zich in de wet laat verankeren, dan zal het  ethisch meestal wel snor zitten. Toch worden straatverkopers onderhand wel als de akeligst denkbare manier van ondernemen beschouwd. Ongeacht of de straatverkoper ons nou deelgenoot wil maken van een energiemaatschappij,  een goed doel, of een plaatselijk sufferdje: de rancune ertegen zit behoorlijk diep. Waar komt die algemeen gevoelde haat voor de straatverkoper vandaan?