Breed gedeelde consternatie beheerste eerder deze week het nieuws, na het zien van de nieuwe Amerikaanse Pepsi-reclame, waarin we het fotomodel Kendall Jenner tijdens een massaprotest kordaat zien afstappen op een agent, die onderdeel is van een verdedigingslinie en bedoeld is om de protesteerders op gepaste afstand te houden van een niet nader gedefinieerd doel, en hem een blikje Pepsi overhandigt. Met een grijns van oor tot oor, ginnegappend naar zijn collega’s in de linie, neemt hij een slok. De demonstranten gieren het uit van blijdschap. Live bolder, live louder, live for now, besluit de commercial.
De kritiek op het spotje loog er niet om. Pepsi maakt misbruik van de beeldtaal van de demonstratie – waarvan er nogal wat zijn geweest de afgelopen tijd in de Verenigde Staten, met nogal wat fatale gevolgen in confrontaties met de politie. En dat allemaal voor het uitdragen van een reclameboodschap, waarin Pepsi min of meer als het toverdrankje wordt opgevoerd dat escalatie in de demonstratie heeft afgewend, en de politie een daverend applaus bezorgt. (Of zijn de eisen van de demonstranten na het nemen van de fotogenieke slok per direct ingewilligd?)
In elk geval niet per se een doorslaand succes dus voor Pepsi, dat reclamespotje – hoewel je natuurlijk ook het aloude commerciële mantra ‘negatieve aandacht is ook aandacht’ kan aanhalen. Maar wat zouden de Pepsi-makers hebben beoogd met hun commercial? En op wat voor manier spelen ze in op het collectieve geheugen, en proberen ze dit geheugen te mobiliseren ten faveure van het gesuikerde frisdrankje?
Bram Faber 