Deze week voor de verandering geen beschouwend, genuanceerd artikel met keurige voors en tegens, maar gewoon een stevige frontale aanval. Met het gestrekte been. Tijd voor wat reuring, want de nuance is ook niet altijd alles en af en toe komen er dingen voorbij waar je steil van achterover slaat.
Tag: Michel Foucault
De westerse wereld is goed vertrouwd met de Holocaust en zijn beeldcultuur, hoofdzakelijk dankzij getuigenissen en autobiografieën. In 1995 publiceerde Binjamin Wilkomirski zijn vermeende autobiografie Bruchstücke. Aus einer Kindheit 1939–1948, een verzameling autobiografische notities over zijn barre tocht in die tijd langs plekken als Majdanek en Auschwitz. Na publicatie werd de memoire zeer goed ontvangen en zowel nationaal als internationaal uitgebreid geprezen.
Niettemin werd drie jaar later de authenticiteit van de mémoire ter discussie gesteld. De eerste krantenartikelen verschenen die Wilkomirski’s claim op het Holocaustslachtofferschap weerlegden: hij zou eigenlijk Bruno Dössekker heten, in Zwitserland geboren zijn en bovendien nooit in de buurt geweest van een concentratiekamp. De bevindingen van Stefan Mächler in 2001 legitimeerden tot slot alle twijfels rondom Wilkomirski’s autobiografie: hij was inderdaad absoluut niet wie hij zei dat hij was.
Hoe kon Bruchstücke als waarheidsgetrouwe Holocaustgetuigenis worden gelezen?
Bram Faber 