Vandaag staan we stil bij ‘cultureel kapitaal’. Eerder ging het hier over vogels spotten als vorm van cultureel kapitaal, en het is een onderwerp dat onder meer artikelen sluimert.
Maar wat is cultureel kapitaal precies, en kan het wat tastbaarder gemaakt worden aan de hand van klinkende voorbeelden? Vandaag wordt naar een antwoord gezocht op deze vragen.
‘We worden overspoeld met kantoorclichés op ons werk. Worden we daar beter van, vraagt Japke-d. Bouma zich wekelijks af.’
Zo worden de columns die Bouma wekelijks voor het NRC Handelsblad schrijft aangekondigd.
Het antwoord op wat ze zich afvraagt is steevast ‘nee’.
Eerder trok ik redelijk fel van leer tegen het volstrekt lege corporate jargon waar LinkedIn van krioelt. Op papier zou een column waarin wordt geageerd tegen de holle frasen die over menig Nederlandse kantoortafel vliegen er dus in moeten gaan als koek. Toch staan de stukjes van Bouma over ‘kantoorclichés’ me zo mogelijk nog veel meer tegen dan het betekenisloze idioom op LinkedIn.
Waarom dan? Vandaag vraag ik me af of we beter worden van het kantoorclichés-oeuvre van Japke-d. Bouma, aan de hand van twee columns: Werken op een flexplek: dat is de hel en Scrummen? Agile werken? Wat is dat?. (Ook de hel, wat Bouma betreft.)
Tijd is de aartsvijand van efficiency en wordt in managementland te vuur en te zwaard bestreden. Heb je die medische behandeling in tien minuten verricht, terwijl het best in vijf minuten kan? Een streep door je vergoeding. Niet zo gek dat ook de activiteit van het lezen, die toch het hoofdbestanddeel vormt van veel beroepen, vaak aan een efficiency-onderzoek wordt onderworpen. Wat is de remedie tegen ‘inefficiënt’ lezen? En moeten we hier eigenlijk wel naar op zoek?
Vorige week ging het over publicaties in het schemergebied tussen journalistiek en reclame, deze keer gaat het over nieuws dat ronduit nep is. De laatste tijd is hier veel om te doen: NRC besteedde er aandacht aan en ook de Raad voor de Journalistiek houdt zich er meer mee bezig. Wat is nepnieuws precies, en wat doet het met de lezer?
De tijden zijn veranderd, en de media veranderen mee. Waar het gemiddelde dagblad vroeger nog een relatief duidelijke scheiding aanbracht tussen “nieuws” en “advertenties”, schurken hedendaagse media het liefst dicht aan tegen hun adverteerders in de vorm van branded content. Wat zijn hier de consequenties van?
Bram Faber